Instagram

Instagram, we kunnen er niet meer omheen. Het vraagt vrijwel constant onze tijd, energie en aandacht. Als iemand die ik volg sinds lange tijd weer wat plaatst of een livestream start, krijg ik daar een melding van. Maar ook zodra ik zelf wat heb gepost, krijg ik meldingen van reacties en likes en word ik getriggerd de app te openen. Het houdt ons bezig. Misschien wel meer dan me lief is.

Laatst zat ik in Utrecht, wat te eten in een café. Door het raam zag ik de straten en de Oude Gracht. Buiten kreeg een jongen de opdracht dé perfecte foto van z’n vriendin te maken. Ik hoorde hen niet met elkaar praten, maar zag het gebeuren. Het liet me niet los. Ze nam ongegeneerd verschillende poses aan, de meest onnatuurlijke houdingen kwamen voorbij. Even vroeg ik me af wie er hurkend tussen de fietsen op een brug in de stad gaat zitten? En vooral: waarom? Het meisje liep verschillende keren naar haar vriend om het resultaat te bekijken op de telefoon. Blijkbaar stemde haar dat niet tevreden en zonder enige tegenzin begon ze aan een nieuwe reeks poses. Na zo’n tien minuten zat er dan eindelijk een goede foto tussen, goed genoeg om online te delen. Die leuke, gekke, ogenschijnlijk spontane foto wordt vast massaal voorzien van een hartje.

Schaamteloos poseren

Ondertussen had ik ook allang mijn eigen foto, van mijn lunch, in mijn Insta stories geplaatst. Uiteraard. Dat doe ik aan de lopende band. Maar waarom eigenlijk? Omdat iedereen het doet óf om te laten zien wat voor leuke dingen ik onderneem als ik vrij ben? Of misschien ook wel omdat ik het zelf graag wil?

Maar met alle respect, dat meisje deed iets dat ik niet zo snel zou durven: zonder schaamte poseren voor een leuke foto. Ik voel me altijd wat opgelaten en bekeken. Ik regel vaak snel een foto en baal dan achteraf dat ik niet wat meer moeite heb genomen echt een leuke foto te maken. Ik denk dat ik me dan toch een beetje schaam ten opzichte van de mensen die langslopen, ook al zie ik die nooit meer.

Making memories

Ik ben zelf gek op fotograferen, mooie foto’s maken op nog mooiere plekken. Ik merk dat ik soms vergeet te genieten van het echte uitzicht en alles door de lens van mijn camera bekijk. Het lijkt wel een soort sport om de mooiste foto’s te maken en deze uiteraard direct te delen met het sociale netwerk. Social media speelt tegenwoordig een belangrijke rol in het leven van veel mensen, zo ook in dat van mij. Ik deel regelmatig foto’s van mijn activiteiten op Instagram en Snapchat. Op veel plekken waar ik kom bedenk ik eerst; kan ik hier een leuke foto maken?

Inmiddels ben ik er wel achter dat ik niet alleen wil genieten door de lens van mijn camera, want dan mis ik toch een hoop. Het gevoel van ergens zijn en herinneringen maken is bijna niet vast te leggen op beeld, dat maak je samen met elkaar. Dus leg ik mijn telefoon af en toe gewoon weg en deel het moment met de mensen met wie ik ben. Dat is echt veel meer waard dan een leuke foto voor alle volgers op Instagram!