Fotograaf Bas de Meijer

Beeldbalie geeft regelmatig het woord aan iemand die net zo enthousiast is over beeld als wij. Dit keer beantwoordt fotograaf Bas de Meijer onze beeldvragen!

1. Waaraan herkennen we jouw foto’s?

Ik maak vrij divers beeld, maar over het algemeen is mijn werk direct, dynamisch en verhalend. Het is puur, zo natuurlijk mogelijk. Ik grijp niet snel in, ik houd van de werkelijkheid met al zijn grillen. In mijn foto’s is vaak veel te ontdekken. Tegelijk is wel direct duidelijk wat het onderwerp is. Vaak zit ik dicht op mijn onderwerpen, letterlijk en figuurlijk. Ik houd van dynamiek in de foto, dus geregeld zie je beweging in het beeld of maak ik de composities zo dat je wordt meegezogen. Ook fotografeer ik vaak met tegenlicht.

Fotografie is voor mij meer dan alleen werk. Het is mijn manier om de wereld te laten zien wat ik denk en voel. Ik praat niet makkelijk over mijn gevoelens, via fotografie kan ik die wel uiten. Niet iedereen zal het zien, dat hoeft ook niet. Je mag zien in een foto wat je wilt zien. Fotografie is voor mij geen scherm, integendeel. Dankzij fotografie kan ik mijn emoties juist tonen, ook naar mezelf. Als ik naar muziek luister, denk ik vaak ‘was ik maar muzikant, dan kon ik mijn gevoelens in mooie nummers uiten’. Eigenlijk is fotografie mijn muziek. Het is een wezenlijk onderdeel van wie ik ben, net zoals mijn gezin en fietsen dat zijn.

2. Wat vind je het mooiste aan je vak?

Fotograaf zijn heeft veel mooie kanten. Ondernemen, op veel plekken komen, mensen ontmoeten en kunnen maken wat ik wil. Wat mij het meest aanspreekt, is dat ik er emotioneel zo ontzettend rijk van wordt, niet financieel. Zeker in de tak van fotografie waarin ik werkzaam ben, kom je in aanraking met zoveel mensen en ervaringen. Die vormen me. Ze verrijken mijn wereldbeeld en dat vind ik echt fantastisch. Ik ben nu eenmaal leergierig en wil de wereld en de mensen zo goed mogelijk snappen.

3. Wat was je meest bijzondere opdracht?

Een paar jaar geleden heb ik in opdracht van CNV vakbondsmensen in het buitenland gefotografeerd. Vooral de vakbondsvrouw in Colombia en de kledingindustrie in Cambodja hebben veel indruk op me gemaakt. Door het bezoek aan de kledingfabrieken ben ik echt anders over mijn kledingkeuze gaan denken. Steeds meer onderzoek ik of het merk aandacht besteedt aan de arbeidsomstandigheden, of ze bijvoorbeeld zijn aangesloten bij de Fair Wear Foundation. De Colombiaanse vakbondsvrouw bewonder ik omdat zij zo vastberaden is in wat ze doet. Zij wordt continue beveiligd en rijdt in een gepantserde auto. Al een paar keer heeft zij een poging tot aanslag overleefd. Toch blijft ze heel betrokken, lief en staan voor de goede zaak.

Naast fotograferen in het relatief veilige Bogota, moesten we ook naar het gebied waar paramilitairen en de FARC nog actief waren (het was 2012). Waar ik ook was, er was een beveiliger bij me, omdat ik als buitenlander mogelijk ontvoerd kon worden. Dat was raar, maar ik voelde de spanning pas echt toen we door een landelijk gebied reden met suikerriet. De omgeving was prachtig en vredig, misschien mooi voor een foto. Dacht ik. Tot onze begeleider vertelde: “Rechts van de weg zitten de paramilitairen en links zit de FARC. En ja, ze vechten nog.”

4. Is beeld belangrijk?

Nee, niet altijd. Je ziet steeds vaker, met name online, dat beeld als vulling wordt gebruikt. Dan staat er een nietszeggende foto bij een nieuwsbericht, puur omdat het systeem eist dat er een foto bij moet staan omdat een foto nu eenmaal meer trekt dan alleen tekst. Maar een goede foto is wel degelijk belangrijk omdat beeld op een andere manier communiceert dan tekst. Het kan een verhaal extra context geven, duidelijk maken waar het over gaat. Ons zicht is een belangrijk zintuig, we zijn visueel ingesteld, denken in beelden. Een foto is dan ook een goede manier om te communiceren. Maar een foto kan nooit het hele verhaal vertellen.

5. Wat is jouw tip voor goed beeld?

Zorg dat je weet wat je wil laten zien en hoe je dat goed kunt doen. Een goede foto communiceert. Dan maakt het niet uit of het een productfoto is of een portret. Zelfs een pakje moet je zo vastleggen dat duidelijk is wat het meest belangrijke is van dat pakje. Vaak zie ik foto’s waarvan ik denk ‘tsja, het staat er op’ en niet meer dan dat. Ook in de nieuwsfotografie, waar mijn hart wel ligt, zie ik teveel foto’s zonder visie. Gemaakt omdat het makkelijk kijkt, niets dat laat zien waar het om gaat. Gelukkig zie ik ook heel veel foto’s die mij raken, waar duidelijk de stempel van de maker in te zien is.

Fotografen hebben de neiging om erg op de techniek te letten. Nu is fotograferen op zich ook een technisch beroep, al is het minder dan toen we nog uitsluitend analoog fotografeerden, het gaat toch vooral om wat de foto vertelt. Door teveel op de techniek te focussen, zoals altijd een rechte horizon, geen ruis, niets dichtgelopen of uitgebleekt, worden foto’s saai. Ze gaan teveel op elkaar lijken. Foto’s mogen wringen, afwijken van de standaard kan foto’s smaak geven. Blijf bij jezelf, laat je niet teveel beïnvloeden door wat anderen maken.

6. Voor een opdracht van Beeldbalie stapte je uit je comfortzone. Vertel!

Meubels fotograferen leek mij echt onvoorstelbaar. In het verleden heb ik het gedaan, als beginnende fotograaf pakte ik alles aan. Toch ben ik enorm blij dat ik het juist wel gedaan heb. Het was echt ver buiten mijn comfortzone en juist dat heeft mij veel opgeleverd. Ik moest weer bij het begin beginnen en daardoor heb ik nieuwe inzichten gekregen die ik in mijn reguliere opdrachten kan gebruiken, zoals lichtopstellingen. De voorbereiding en de samenwerking met Daniëlle leverde veel lol én een prachtig eindresultaat op.

7. Wat is het beste advies dat je ooit gekregen hebt?

Stuur eens wat vaker foto’s in. Dat advies kwam van de redacteur van een huis-aan-huiskrant in Zevenaar waar ik toen woonde. Ik maakte wat foto’s van de jaarlijkse jeugdvakantiespelen en die leverde ik dan wel eens bij de kranten. De redacteur woonde toevallig in de wijk waar ik in de weekend de post bezorgde en hij maande mij dus om niet alleen van die vakantiespelen foto’s te maken en in te leveren. Daardoor ben ik langzaam de journalistiek ingerold en ben ik na wat omwegen uiteindelijk fotograaf geworden. Al had ik financieel gezien beter een baan kunnen hebben waar ik voor heb gestudeerd (constructeur), ik voel me nu veel rijker!